Λευτεριά στο βλέμμα

Τον ίδιο δρόμο κάθε μέρα
τρέχοντας στο πήγαινε
τρέχοντας στο έλα
σορτσάκια και φωσφοριζέ περιβραχιόνια
με επιμονή και με ρυθμό
μα ποτέ δεν είδαν  τους ψηλούς ευκάλυπτους
παραταγμένους από άκρη σ’άκρη
τα μπαλώματα λεύκης στους κορμούς τους
ούτε πως γέρνουν τις κορφές τους πάνω από το οδόστρωμα
και λικνίζονται μυριάδες σερπαντίνες στο αεράκι
πως περνάει απόγευμα ο ήλιος από τα φύλλα τους
και γεμίζει η πλάση με κάθε απόχρωση του πράσινου
Γυμνάζουν όλα τα μέλη τους
τους κώλους κατά προτεραιότητα
και τα μάτια τους
– τα μάτια τους!
μαλθακά
αδούλευτα εντελώς
σε χρόνια αγκύλωση 

 

Μαρ. Μαρκοπούλου