πρώτη Αφρική

Περνούσανε την Αφρική, την Μαύρη Αφρική, κοιτούσε εκστασιασμένος την αλλαγή στο τοπίο, τα αχυρένια, τα χωμάτινα χωριά. Έβγαινε και το χωριό όλο έξω να τους δει. Ήταν οι ξένοι, οι λευκοί, είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους, κανείς τους δεν είχε ξαναδεί τόσο μικρό λευκό κοριτσάκι. Πόσο γελοίοι  πρέπει να τους φαινόντουσαν με όλα αυτά τα ρούχα, μπλούζες, παντελόνια πουκάμισα, κάλτσες, εσώρουχα, πόσο άσχημοι θα πρέπει να έμοιαζαν με αυτό το άρρωστο ξεπλυμένο χρώμα στο δέρμα, τόσο φριχτά καταπιεσμένοι από μια ανεξήγητη ντροπή, πόσο απείχαν από την αθωότητα της χορτάρινης ουράς μιας έφηβης με το στήθος πλαισιωμένο με χρωματιστά γιορντάνια, από τον ολόγυμνο άντρα που προσφέρεται να τους δείξει το δρόμο, πόσο φτωχοί να δείχνανε, με τόσα μπαγκάζια και ούτε ένα φτερό, ένα κέρατο, ένα κόκκαλο, ένα φυλαχτό που να έχει βουτηχθεί σε αίμα, αυγό, κοπριά, χωρίς ένα σημάδι στο σώμα, στο πρόσωπο, να προσδιορίζει από πού κατάγονται, σε τι θεό πιστεύουν. Μα προπαντός, πόσο δυστυχισμένα αλλόκοτοι, έτσι όπως περνάγανε από παντού με μια τρελή βιασύνη, αντί να κάτσουν να αγναντέψουν τους απέραντους ορίζοντες, τις αντιλόπες, τα ηλιοβασιλέματα, το πέταγμα των πουλιών. Η μαύρη Αφρική έβγαινε να τους δει, σειρές άσπρα δόντια χαμογελάγανε στο πέρασμα τους και ας ήξεραν καλά από όλους τους προγόνους τους ότι ο διάολος ήταν πάντα λευκός. Η μαύρη Αφρική είχε ήδη, από γεννησιμιού της, αυτό που οι λευκοί επιδίωκαν να αποκτήσουν μετά από χρόνια και χρόνια μόχθου, καταπίεσης και εκμετάλλευσης κι ήταν αμφίβολο αν θα καταφέρουν. Είχε χρόνο, ελεύθερο, δικό της. Αυτό που σεβάστηκαν ως πρωταρχικό αδιαμφισβήτητο εκ γενετής δικαίωμα σε όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη όλες οι αρχαίες φυλές, πριν καν ανακαλύψει ο πολιτισμός πώς ακριβώς το λένε.

Μαρ. Μαρκοπούλου  - Marco Messini. Ένα κόκκο άμμο. Απόσπασμα. 

Diamonds are a girl's best friend

Ω, το ξέρω, έχω
βουλιάξει σε μουχλιασμένα πηγάδια θαφτεί σε σκοτάδια 

πασαλειφτεί με χώματα με γρατζουνιές με γράσα έχω
τρικλίσει στον παράδρομο ξημερώματα ξεμείνει όρθια σε ρημαγμένα πάρτυ έχω
ισορροπήσει σ’ ιστό αράχνης έχω 

φλερτάρει με τη φυγόκεντρο τη βαρύτητα την άνωση έχω
περάσει το χαντάκι έρποντας έχω

χορέψει στο βαρέλι που κυλάει έχω
αφεθεί ώρες στο παγκάκι της στάσης να πω πως κάτι περιμένω έχω
καρφώσει με πρόκες τη ματιά μου στο ντουβάρι έχω
σπάσει το κόκκινο τηλέφωνο με το δίφραγκο έχω
σκίσει το σαγόνι μου πέφτοντας διάνα έχω
μακιγιάρει μελανιασμένα μάτια έχω
ακονίσει με τις γροθιές μου μαχαίρια έχω
τραγουδήσει στο πιο ψηλότερο βουνό έχω
στρώσει να κοιμηθώ πάνω σ’ ένα σκαμνί έχω
σύρει άδειο σακί το τομάρι μου χύσει τα σωθικά μου σε ανοξείδωτο σκεύος πήξει την ακινησία στο λουτήρα λουστεί ό,τι φοβόμουν φιμώσει ό,τι λαχταρούσα οδηγήσει χιλιόμετρα σε ερημιές για να τα κλάψω έχω
καταντήσει έχω

ευχηθεί να μην ξημέρωνε ποτέ έχω

βρει από πού ανοίγει η γη όταν σε καταπίνει έχω

το ξέρω

άνθρακας ό,τι έχω
που  ’μπηξα βαθιά
στα κόκκαλα της γης
όταν αρχίζουν οι βροχές
να γίνεται πετράδι.

Μαρ. Μαρκοπούλου

*Ζωγραφιά: Μπασιάκ

Υγρό πυρ

Κι ούτε φωτιά ούτε καμίνι ούτε πυροτεχνήματα ούτε πυροβασίες Νερό είναι ο έρωτας πιο αρχαίο κι από τη λάσπη Νερό που στάζει και τρυπά το μάρμαρο Νερό που γλείφει κι ημερεύει ο βράχος Όχι δεν είναι ο έρωτας φωτιά νερό είναι που ζυμώνει το ψωμί που γκρεμίζει το φράγμα που καθρεφτίζει το φεγγάρι σε μονοπάτι που μαζεύει την αυγή ο βεδουίνος και βγάζει το ταξίδι Νερό που δεν κατάλαβες ποτέ

πώς πέρασε τα μονωμένα σου ντουβάρια Νερό γάργαρο που σε λούζει πατόκορφα σ’ αυλακώνει σε λειαίνει σε λιώνει

σ΄ ενώνει Νερό που μέσα του βουτάς ολόγυμνο τον εαυτό σου Μπορεί και να πνιγείς Μπορεί και να πλεύσεις

Μαρ. Μαρκοπούλου

Silver Wraith

Είμαι περίεργη ράτσα γυναίκας 
Ρολς του '47
καλυμμένη με έναν βρωμομουσαμά
σε συνοικιακό συνεργείο
Δύσκολο να με ξετρυπώσεις
κι ας είσαι συλλέκτης
κι ας έχεις μύτη
Με βρίσκουν πρώτοι
κυνηγοί κεφαλών
και πλιατσικολόγοι
καρφώνουν το κρανίο μου στον πάσσαλο
μου βγάζουν τα μάτια με πυρωμένο σίδερο
και πετάν τα σπλάχνα μου στα σκυλιά
Ύστερα
περιφέρομαι γδυτή 
στα όνειρα των μερακλήδων

Μαρ. Μαρ. 

4/9/2018