Υ.Γ.

Και χωρίς τα μάτια σου, 

πώς να ομορφαίνω;

Μαρ. Μαρ.

Φέντια

Μιλάω

Στέκομαι

περπατάω

μα δεν ξεγελάω κανέναν

Σε σκέφτομαι τόσο έντονα

που όσοι με κοιτούν

ξέρουν και το όνομα σου

Talisman

Στις άκρες από τα χείλη μου
μαζεύω
από κάθε ίνα κύτταρο αιμοσφαίριο
στραγγίζω

από κάθε σκέψη ευχή ανάσα μου

ένα φιλί

Tο ξεψυχώ στη κλείδα σου

να απλωθεί σε κάθε πιθαμή σου

να σε βάψει φως ζεστό από άκρη σε άκρη

να μη σε βρίσκει βέλος

να μη σε πιάνει πάγος

Αυτό

το ορκίζω αυτό

να σε κρατήσει ζωντανό

αν κινδυνέψεις

 Μαρ. Μαρκοπούλου

Ώρα 3.30

(Ώρα 3.30) Ένα παράπονο ακαθόριστο με πλημμυρίζει, ένας απέραντος νταλγκάς μελώνει μέσα στο στέρνο μου και θέλω να χωθώ παιδί στο καφενείο της γειτονιάς, εκεί που με έστελνε η μάνα μου για κρασί, τα χαμηλά σκαλάκια και τα βαρέλια, πόθησα τους βαλαντωμένους ήχους των υπογείων να σπάσουν τη σιωπή, πόθησα ένα αργό θλιμμένο ταξίμι, να μου σηκώσει τη πέτσα, μια πενιά που να κλαίει στη γλώσσα μου, γιατί μόνο στη γλώσσα σου κλαις, μόνο στη γλώσσα σου βρίζεις, μόνο στη γλώσσα σου χύνεις, μια πενιά λυπητερή, να αρπάξει όλη τη θλίψη μου και να την κάνει τραγούδι, μια πενιά λυπητερή, να έρθει να στάξει πάνω μου η πλάση, να γίνει ο ουρανός χοντρό ασήκωτο μολύβι, να έρθει να με πλακώσει. Δεν ρώτησες τόσο καιρό για μένα, πώς πέρασα τρελή στην ξενιτιά.

Ένα κόκκο άμμο - Marco Messini απόσπασμα

Μαριάνθη Μαρκοπούλου