Εγώ και ο Χανκ

Μπέκρες ήταν οι ηρωίδες του

του δρόμου και του καταγωγίου

μ’ ένα κάρο ιστορίες στη πλάτη

κι εγώ μόλις που ΄χα μπει στο γυμνάσιο

Το μόνο από τότε που ΄χω συγκρατήσει

είναι ο πόθος του για μια γυναίκα

βαθιά πρέπει να την αγάπησε

το διήγημα

είχε ζάρες βαθιές γύρω από τα μάτια, έγραφε

το χαμόγελό της γραμμές εκεί που άπλωνε

κι ήταν τόσο γοητευμένος από τούτα τα στολίδια της

που πήγα στον καθρέφτη

και δίπλωσα το δέρμα μου

εκεί που θα έπρεπε να σπάσει

εκεί που θα έπρεπε να μπουν χαραγματιές

από πόνους, θυμούς και αντηλιά

και από όλα μου τα γέλια

τσαλάκωνα και πάσχιζα να γράψω μια ρυτίδα

να έχει έναν βίο άξιο να διηγηθεί το πρόσωπό μου

μα εκείνο άγραφο χαρτί

λευκό μακό μπλουζάκι

Πώς το φέρανε τα χρόνια

και δεν τον ξαναδιάβασα από τότε

πάει καιρός όμως

που έμαθα πως γεννηθήκαμε την ίδια μέρα

έτσι κάθε που κλείνω χρόνο

και με κοιτάζω

τον θυμάμαι ξανά

Ώστε τα κατάφερα λοιπόν να γίνω

τόσο ελαττωματική

που να χωρώ μες στα γραπτά του.

Μαρ. Μαρκοπούλου

Ζωγραφιά: "Η αρτίστα" απο τα χαμένα του Μπασιάκ