Ημέρα άγνωστη
σ΄ ένα χαμένο σταυροδρόμι. Μεσημέρι.
Εδώ θα μπορούσε
να είναι ένα μαυριτάνικο καφενείο, με ασοβάντιστους τοίχους, ξύλινους πάγκους
και μπακιρένιους δίσκους. Να έρχονταν να κάνουν στάση ξεστρατισμένοι, φυγάδες
και απαρνητές, πλάνητες με αμυγδαλωτά μάτια και ηλιοψημένο δέρμα. Αργές
συζητήσεις, ένα σιγανό τουμπερλέκι, τα γουργουρητά των ναργιλέδων, ένα θλιμμένο
λαούτο ίσα να ακούγεται και ο ήλιος να μπαίνει σε γραμμές από τα μικροσκοπικά
παράθυρα.
Ένα μαυριτάνικο
καφενείο, να μοιραζόταν μια πίπα κιφ με την Ιζαμπέλα Έμπερχαρντ, να ζάρωνε στην
ηδονική νωχέλεια του μεσημεριού, παρέα με τους αργόσχολούς ήρωες των λαϊκών
τραγουδιών, τους ασίκηδες, τους χόμπο, τους βάγος, τους μποέμ, τους μπαγκαμπόν,
τους παλιούς καλούς αλήτες που περπατάνε την γη και απλώς πάνε, πάνε έτσι όπως
λέει ο Σκαρίμπας, έτσι όπως πάνε οι δρόμοι μοναχοί τους, να έρχονταν να κάνουν
στάση οι περιπλανώμενοι, να ερχόταν ο Μπωντλέρ, ο Γκωγκέν, ο Πεσσόα, ο Ραμπελαί, όλοι οι θαμώνες των καφενείων του 20ου αιώνα, και ν’ αφήνανε
τούτο το μεσημέρι να περάσει από πάνω τους, παραδομένοι στην απόλαυση του
ρεμβασμού.
Γιατί από τα
άλλα άστρα τι θα βλέπανε από τη γη; Μόνο ένα σκυθρωπό γκρίζο να καλύπτει όλη τη
σφαίρα, εκκρίσεις ρυπαρές, από ζωές υποζυγίων καταπνιγμένες από τη βαρεμάρα και
την σοβαρότητα. Και από όλη την ανθρωπότητα, από του καθενός τον ήχο, αυτόν που
αφήνει κάθε γύρισμα της σκέψης του, κάθε της ψυχής του φύσημα, θα έφτανε στα
αστέρια μονάχα θόρυβος οξύς, σαν νύχι που γδέρνει πέτρα. Μα σώζεται,
λυτρώνεται από τα βήματα που αφήνουν οι ταξιδευτές. Με τον ίσκιο τους ξεσκονίζουν
οι άνεμοι τα χρώματα και καθαρίζουν, έτοιμη παλέτα για ωκεανούς και κάμπους, να
φαίνεται η γη σαν κόσμημα από τους ουρανούς. Με τη δική τους περπατησιά
συντονίζονται τα χώματα με τα νερά και θυμούνται τους αντίλαλους, βρίσκουν
ρυθμό οι ανάσες και γίνεται τραγούδι, μελωδία, να επαναφέρει την αρμονία που
ένωνε από γεννησιμιού της αυτή τη γη των ανθρώπων με όλα τα σύμπαντα.
.png)
.jpg)