Ακατάστρα
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018
Cuando tenga la tierra
Στις
πέτρες
στις ρίζες
στα σκουλήκια
στους σπόρους
στους νεκρούς
Δικό τους το χώμα
Δική μας η γη
Μαρ. Μαρκοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Νεότερη ανάρτηση
Παλαιότερη Ανάρτηση
Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Οι χυμοί των ημερών
Αν αυτό είχες για εμάς, μισή μποτίλια πεπαλαιωμένο ουίσκι σε δρύινο βαρέλι, γουλιά που πέφτει απόγευμα την ώρα που πλαγιάζει η ακτίνα, από...
Φύλο
Ι Είμαι γυναίκα άνθρωπος γένους θηλυκού θα πει το σώμα μου έχει τα χαρακτηριστικά των θηλαστικών της λύκαινας, της ζέβρας...
Της σκόνης
Αιγυπτιακή φαγεντιανή, σάρδιος λίθος, κεχριμπάρι∙ ότι ήμουν, λέει, φρουρός στη βάρδια 2-6 νυχτερινή και σκόνη, σκόνη παχιά και ακίνητη, κα...
Έκδυσις
Τελειώνει ο χρόνος Μαρία, κι εσύ όνομα δε βρήκες ακόμα Και ποιος να σε ονομάσει, αφού φωνή ορίζει και η αφή το σχήμα, αλλιώς, είσαι περ...
Τα κλειδιά
Τα κρατούσε στα χέρια τα κλειδιά η Κοχαρίκ. Ούτε μπόγους ούτε μπαγκάζια είχε, μόνο τα κλειδιά. Τα κλειδιά του σπιτιού της. Και από τότε πο...
Ο Κώστας
Τον θυμάμαι σαν τώρα, τη μέρα που πρωτοβρεθήκαμε. «Γειά σου ρε πατρίδα!» μου φώναξε από μακριά χαμογελαστός κι ερχόταν προς το ...
Ήξεις αφήξεις
Είναι πάντα ίδιοι οι άνθρωποι στις αφίξεις των αεροδρομίων, ιδίως των νυχτερινών πτήσεων, αλλάζει μόνο το χρώμα των μαλλιών τους και ο τρό...
Των άπονων πόνων
Το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού που βρήκε στη γωνία, έτσι όπως έτρεχες ξυπόλητος να προλάβεις το τηλέφωνο, και δάγκωσες τα δόντια και μό...
Νύχτα
Να μην ξεχάσω ποτέ ότι ο καπετάν Λέκκας, με 12 άτομα στο καΐκι του και έναν ακόμα για πλήρωμα, ούρλιαζε για τουλάχιστον μια ώρα σε ένα κιν...
Vivere Freakolosamente
Ας πω εδώ για τον ζωγράφο Μπασιάκo. Υπήρξε μια εποχή που σταμάτησε να γράφει, πήρε πινέλα και μπογιές, κι ό,τι έβρισκε πεταμένο στου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου