Για ένα κεφάλι αλόγου

Μπορντώ 1950

Έμπαινε το καλοκαιράκι, η σχολική χρονιά σε λίγο θα τέλειωνε, μόνο μερικά μαθήματα μένανε και τους είχε πιάσει όλους μια απροσδιόριστη ανυπομονησία. Ένα απόγευμα τους φώναξε ο Ζανό. Είχε φέρει ένα ολοκαίνουργιο ραδιόφωνο με «εκπληκτική μουσικότητα». Τρέξανε να το δουν, μέχρι και η γιατρίνα πήγε, μαζευτήκανε γύρω από το τραπέζι σκυμμένοι πάνω από το ξύλινο κουτί. Ο Ζανό γύρισε απαλά το κουμπί, ανάψαν τα φωτάκια του, παράσιτα, βόμβοι, ομιλίες, μουσική, έψαχνε κάτι καλό να ακούσουν, κυλούσε τη κόκκινη βελόνα με ακρίβεια χιλιοστού πίσω από το τζαμάκι, πίσω από αριθμούς και πόλεις Lisboa, Bari, Tunis, Istanboul, παράσιτα, ομιλίες, ξανά μουσική. «Άστο εκεί», κάποιος είπε, ο Κάρλος Γκαρντέλ τραγουδούσε το Por una cabeza, και ο Ζανό το έβαλε πιο δυνατά, έπιασε ο Μαρκό την Κλέρ από την μέση, έπιασε και ο Ζανό την γιατρίνα και αρχίσαν να χορεύουν, έτσι, χωρίς κουβέντα, λες και είχανε από πριν συνεννοηθεί, λες και ήταν ό,τι πιο φυσικό μπορούσε να κάνει κανείς ακούγοντας ένα τανγκό.

Έβγαινε η μουσική από τα ανοιχτά παράθυρα, έφτανε στο πίσω στενό, στους πάνω ορόφους, στα μέσα δωμάτια, και αυτοί στροβιλίζονταν, μια συγχορδία από χέρια, σκέλια, γοφούς και ώμους, μια συγχορδία από μπαντονεόν και βήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Και για μια στιγμή η Κλέρ άφησε τα χείλη της να ακουμπήσουν ανεπαίσθητα στο μάγουλο του, και αυτός την έσφιξε πιο δυνατά, και εκεί, την κρίσιμη εκείνη στιγμή που ποιος ξέρει τι θα γινότανε, που χορεύανε λες και δεν υπήρχε κανείς δίπλα τους, αφοσιωμένοι ολότελα στο σημείο που άγγιζαν τα μάγουλα τους, ένα κλαπ με αντίλαλο, ένα ηχηρότατο σκαμπίλι, έσκισε βάναυσα στα δυο τη σκηνή.  

«Τι έγινε;» ρωτήσαν και οι δυο σχεδόν ταυτόχρονα.

Ο Ζανό κρατούσε το αριστερό του μάγουλο και η γιατρίνα έβγαινε από το δωμάτιο με θυμωμένα βήματα. Η μουσική είχε τελειώσει. Ο εκφωνητής κάτι έλεγε για τον καιρό. Η ωραία εορτή είχε λήξει το ίδιο ξαφνικά όπως άρχισε.

 Marco Messini (απόσπασμα)

Μαρ. Μαρκοπούλου