Και τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο
ούτε καν ένα ξημέρωμα στο δρόμο
ένας καφές στο γνωστό καφρενείο
το αγνάντεμα από το κατάστρωμα μεσοπέλαγα
δεν θα είναι το ίδιο η αλμύρα στα ρουθούνια
και η γλυκεία ανυπομονησία για το συναπάντημα
δεν θα είναι ίδια ούτε τα απλά καθημερινά
το ξύπνημα κι ο ύπνος
το τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει
ο τρόπος που γέρνω το κεφάλι
και αφήνομαι στο ρημαδιό της κάμαρας
δεν θα'ν το ίδιο τίποτα
ούτε καν αυτά που δεν γίνανε
Μήπως δεν πόνεσε το μάρμαρο για να στρογγυλέψει ο ώμος;
για δε σφαδάζει ο πηλός όπως τον σφίγγουν στον τροχό τα δάχτυλα;
Δεν θα είναι ίδιο τίποτα
ούτε η θέα απο το βουνό μετά τη στροφή
όπως ανοίγει άξαφνα η ματιά ως τις απέναντι ακτές
δεν θα είναι ίδιο τίποτα
μέχρι κι η ομορφιά θα χαστουκίζει
θα βγαίνει μόνο του ένα αχ βαθύ σε κάθε έκπληξη
όχι δεν θα μείνει ίδιο τίποτα
γιατί αυτό κάνουν όσοι φεύγουν
αφήνουν στο πόδι τους τους ζωντανούς
ό,τι βλέπουν να το βλέπουν και για κείνους
ό,τι ακούν να τ΄ακούνε και για κείνους
να συγκλονίζονται με μια ρώσικη μπαλάντα
να καθηλώνονται με μισή σελίδα λέξεις
γιατί σ΄αρέσει δε σ΄αρέσει
έτσι πάει το πράμα
για να δεις τον έναστρο ουρανό
πρέπει να ξαπλωθείς ανάσκελα στ’ απόλυτο σκοτάδι
Μαρ. Μαρκοπούλου
