Κυριακή 12 Ιουνίου 2022

Τα κλειδιά


 


Τα κρατούσε στα χέρια τα κλειδιά η Κοχαρίκ. Ούτε μπόγους ούτε μπαγκάζια είχε, μόνο τα κλειδιά. Τα κλειδιά του σπιτιού της. Και από τότε που έφτασε, όσα χρόνια έζησε εδώ, πάντα πάνω της τα κουβαλούσε. Πάνω της κι όταν το ’47 ήρθε το σοβιετικό καράβι και από τον Πειραιά τους πήρε για το Μπατούμι. Και όταν το πλοίο πέρασε το στενό με τα ανάποδα ρεύματα, φανήκαν τα παράλια, η πόλη που γεννήθηκε, εκεί που ήταν το σπίτι της. Κι ήταν κι αυτή έξω, μαζί με όλους τους άλλους. Είδε τις στέγες να περνάνε αργά, τα τείχη, είδε το ταχυδρομείο, τον λόφο, τους μιναρέδες, τον δρόμο για το λιμάνι. Και έτσι όπως κοίταζε απο την κουπαστή, με τα μάτια κολλημένα στην ακτή, έβγαλε αυτά τα βαριά σιδερένια κλειδιά, τα κλειδιά του σπιτιού της, τα κλειδιά που δεν αποχωρίστηκε στιγμή από πάνω της 25 ολόκληρα χρόνια, και τα πέταξε στη θάλασσα.

Θεέ μου, πόση απελπισία!
Θεέ μου, πόση ελευθερία!


Μαρ. Μαρκοπούλου






 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου