Ευοί ευάν

 

Κέρνα με μια στάλα πραγματικότητα, εδώ μέχρι και η φθορά φτιαχτή είναι, πάει χρόνια που φυσάει διαβολεμένα, μια βαρυχειμωνιά συνεχόμενη, ρούχο να μην έχεις να φορέσεις∙ κέρνα μια στάλα πραγματικότητα, τόσος κόπος να συντηρηθούν προσωπεία, γαρνιτούρες, φίλτρα, διαψεύσεις, δηλώσεις∙ κέρνα μια τζούρα, θα φτάσει, ως την πρώτη στάση σε ένα θρακιώτικο μοτέλ πριν το σούρουπο∙  κέρνα∙ δως την και ας μη με συμφέρει, ένα πετάρισμα της βλεφαρίδας και θα θυμηθούμε τη νοητή γραμμή, πώς ματίζεται το σύρμα∙ από τα τοπία που φεύγουν ως τα βλέμματα που διασταυρώνονται 85 φεγγάρια μπαίνουν σε τροχιά.

Κέρνα με, σέρβιρε τη μου ολόγυμνη πάνω στην κόψη του κεραυνού, να γκρεμιστούν τα σκηνικά, τράβα την κουρτίνα, να ανοίξει και να πέσει σαν σφαλιάρα ή ζόρι ανεπαίσθητο, όπως κάνουν όπισθεν οι μεγάλες νταλίκες στα πάρκινγκ της εθνικής σε μια νεροποντή∙ νομίζουν ότι μιλώ για την δική τους επίπεδη γη, δεν έχουν δει δέντρο να καταπίνει ποδήλατο, σανίδια ο κόσμος τους, πολιτεία σε γουέστερν, πρόσοψη μόνο και ένας χωματόδρομος για τις μονομαχίες, όποιος προλάβει να πει φούμαρα, φούμαρα θα τα λένε∙ πίνουν οι ουρανοί και σκάνε στα γέλια.

Κέρνα μια στάλα πραγματικότητα, εκείνη την μοναδική ελευθερία, τζάμπα είναι, όπως η ζάλη, οι αγριοφράουλες, οι ευχές, τιτιβίσματα, θροΐσματα και η πάχνη η πρωινή, να γεμίσω τη ποδιά μου να στα απλώσω, τζάμπα όλα, πόρτα που ανοίγει ως τον κάμπο με τις παπαρούνες, τί άνοιξη ήταν εκείνη και με ξεπέρασαν σε ύψος∙ καλύτερο από ποίημα οι χοντρές ψιχάλες που πέσανε πάνω μας όταν έσιαζα τη φούστα μου, ζωγραφιά που κάλυψε η ζωγραφιά, σιένα ωμή και ουλτραμαρίνιο, φλοιός κάτω από τον φλοιό, λιβάδι που το διέσχισε κοπάδι άγρια άλογα∙ αν πιάσει ρίζα φέτος, καλή θα'ναι η σοδειά.  

Κέρνα με∙ κελάρι που λούζεται στο φως, πάμε πιο πίσω, πάμε ως το πρώτο κλάμα∙ κέρνα και μιά τους μουσικούς να παίξουν τέμπο αργό, να' ναι κεντρί και αντίδοτο, νερό αρτεσιανό∙ κέρνα όλο το μαγαζί∙ χάρισμα ο χρόνος πάνω μας, μη πεις «σαν ψέματα είναι» κι ας στάξει σιρόπι στην ραχοκοκαλιά, κι ας ανοίξει βάραθρο η παλιά ρωγμή∙ κέρνα μια στάλα πραγματικότητα, πιο μέσα κι από το αίμα, να πάει ως το κουκούτσι, κέρνα την, να γεμίσει το φλασκί ζωή, μια στάλα πραγματικότητα, αυτή που μου διηγείται το πιτσιρίκι, κείνο το παμπόνηρο διαόλι που χοροπηδά μέσα στα μάτια σου.

 

Μαρ. Μαρ. 

Ζωγραφιά: Friedensreich Hundertwasser