Εννιά βροχές

 

 

Φαρδιά γνώριμη γκρίζα ανηφόρα και το βουνό στο βάθος να ορθώνεται με τις κεραίες του, να περνά ο βοριάς ανάμεσα και να έρχεται ως τα κάτω με σπρωξιές. Νοέμβρης. Και ο φούρνος του Σαμπάτ με το μαύρο ψωμί, κλειστός. Αποδώ περνούσαν κομβόι κάρα φορτωμένα με τα εποχής, μπορεί και ο υπερσιβηρικός, τον έβλεπες να ξεμακραίνει ώσπου να γίνεται κουκίδα∙ εδώ πιο κάτω ο σταθμός, και χίλια βήματα μακριά το μέγα αλεξικέραυνο∙ ακόμα απέναντι το καφενείο μες στη κάπνα, σταγόνες στα τζάμια κι όξω να στροβιλίζονται χώμα χαρτιά και φύλλα. Τέτοιο καιρό ανοίγει το πέρασμα, κανείς δεν ξαναγυρίζει ίδιος. Τι να σου γράψω; Ένα παγκάκι όλο-όλο η προκυμαία, το μούσκεψε η βροχή, μα πιο πολύ τα μέσα είναι που νοτίζονται έτσι όπως φαίνεται καθαρά η μεθόριος∙ και να, ο δρόμος στρωμένος με πέτρα σκούρα να γυαλίζει∙ και να, σπαρτά στις άκρες του∙ κι όλα να βουλιάζουν, κι όλα να αφήνονται, κι όλα ξανά άγραφα, ξανά από την αρχή. Βαριά βαλκάνια, πιπέρια καυτερά. Γυρνάνε οι υαλοκαθαριστήρες σαν τρελοί. Σου στέλνω φωτογραφία ένα πεσμένο φύλλο. Μόνο για να φτιάξει αυτό το χρώμα∙ γι’ αυτό φθινοπώριασε.

Μαρ. Μαρκοπούλου