Προκείμενο

 

Τ’ άφησα
σαν ταινία που παρακολουθώ για πού το πάει
σαν σχεδία  που αργοκυλάει στο ποτάμι
σαν σποράκι π’ άμα φυτρώσει φύτρωσε
Εξασκήθηκα μονάχα στην διακριτική επιφυλακή
με το ένστικτο των αιλουροειδών
Κι άφησα
και τ’ αμπέλι ξέφραγο
και το κουμπί ξεκούμπωτο
Όχι ότι δεν φοβόμουνα το μακελειό
Μα πιο πολύ φοβόμουν μη και χρειαστεί να απολογηθώ για την εύνοια
Κι αυτό το χρέος ήθελα να το ’χω όλο ξοφλήσει.

Μαρ. Μαρ.