πρώτη Αφρική

Περνούσανε την Αφρική, την Μαύρη Αφρική, κοιτούσε εκστασιασμένος την αλλαγή στο τοπίο, τα αχυρένια, τα χωμάτινα χωριά. Έβγαινε και το χωριό όλο έξω να τους δει. Ήταν οι ξένοι, οι λευκοί, είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους, κανείς τους δεν είχε ξαναδεί τόσο μικρό λευκό κοριτσάκι. Πόσο γελοίοι  πρέπει να τους φαινόντουσαν με όλα αυτά τα ρούχα, μπλούζες, παντελόνια πουκάμισα, κάλτσες, εσώρουχα, πόσο άσχημοι θα πρέπει να έμοιαζαν με αυτό το άρρωστο ξεπλυμένο χρώμα στο δέρμα, τόσο φριχτά καταπιεσμένοι από μια ανεξήγητη ντροπή, πόσο απείχαν από την αθωότητα της χορτάρινης ουράς μιας έφηβης με το στήθος πλαισιωμένο με χρωματιστά γιορντάνια, από τον ολόγυμνο άντρα που προσφέρεται να τους δείξει το δρόμο, πόσο φτωχοί να δείχνανε, με τόσα μπαγκάζια και ούτε ένα φτερό, ένα κέρατο, ένα κόκκαλο, ένα φυλαχτό που να έχει βουτηχθεί σε αίμα, αυγό, κοπριά, χωρίς ένα σημάδι στο σώμα, στο πρόσωπο, να προσδιορίζει από πού κατάγονται, σε τι θεό πιστεύουν. Μα προπαντός, πόσο δυστυχισμένα αλλόκοτοι, έτσι όπως περνάγανε από παντού με μια τρελή βιασύνη, αντί να κάτσουν να αγναντέψουν τους απέραντους ορίζοντες, τις αντιλόπες, τα ηλιοβασιλέματα, το πέταγμα των πουλιών. Η μαύρη Αφρική έβγαινε να τους δει, σειρές άσπρα δόντια χαμογελάγανε στο πέρασμα τους και ας ήξεραν καλά από όλους τους προγόνους τους ότι ο διάολος ήταν πάντα λευκός. Η μαύρη Αφρική είχε ήδη, από γεννησιμιού της, αυτό που οι λευκοί επιδίωκαν να αποκτήσουν μετά από χρόνια και χρόνια μόχθου, καταπίεσης και εκμετάλλευσης κι ήταν αμφίβολο αν θα καταφέρουν. Είχε χρόνο, ελεύθερο, δικό της. Αυτό που σεβάστηκαν ως πρωταρχικό αδιαμφισβήτητο εκ γενετής δικαίωμα σε όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη όλες οι αρχαίες φυλές, πριν καν ανακαλύψει ο πολιτισμός πώς ακριβώς το λένε.

Μαρ. Μαρκοπούλου  - Marco Messini. Ένα κόκκο άμμο. Απόσπασμα.