Περί απολαύσεων

Μπορντώ, 1952

Το κρύο νερό που 'ριχνε με τις χούφτες στο πρόσωπο για να ξυπνήσει, η πρώτη γουλιά καφέ, στην σωστή θερμοκρασία, ίσα να καίει το λαρύγγι, έπρεπε πάντα να του τάξει κάτι η μέρα για να σηκωθεί, έψαχνε μια απόλαυση για να τον δελεάσει, το πρώτο τσιγάρο, να αφήνεσαι στην λιακάδα, στην βροχή, στον αέρα, βουτήχτηκε στις απολαύσεις, έζησε μόνο για αυτές, το φαΐ, το ποτό, το γαμήσι, τα σμιξίματα, τα συναπαντήματα, τα γέλια μέχρι δακρύων, τα λούκι στράικ τα άφιλτρα, το καλημέρισμα της ανθοπώλισσας, οι ιστορίες του εστιάτορα, οι βόλτες στο κέντρο, τα τραπεζάκια έξω, οι ερημιές, οι γεύσεις, όλες οι γεύσεις, και τα μουντά πρωινά, και η θέα από την ταράτσα, η μπόρα που σε βρήκε στο δρόμο, η αριστερή όχθη, η τρυφερή βιαιότητα του χαρτοκόπτη καθώς κόβει τις σελίδες από το καινούργιο βιβλίο, οι φωτογραφίες που βγάζεις από το πορτοφόλι σου και κοιτάζεις για ώρες, οι τυχαίες συναντήσεις, ο Ντιούκ Έλινγκτον και τα όμορφα κορίτσια όπως έλεγε ο Βιάν, ο Βιάν στο Ταμπού, ο χορός, το 3ο ποτό με παρέα, το 5^ο ποτό μόνος, το σάντουιτς που μοιραστήκατε άφραγκοι, οι χάρτες που διαβάζεις με τις ώρες, τα σχέδια για τις διακοπές, τα σχέδια για αύριο, το αύριο χωρίς κανένα σχέδιο, οι ανοιχτοί δρόμοι, οι κακοτράχαλοι δρόμοι, το μούγκρισμα της μηχανής, τα τριζόνια, οι κάρτ ποστάλ από τις διακοπές των φίλων, η ζεστή σου κουβέρτα, τα κίτρινα φύλλα στη ρου ντε σολ, ο τρόπος που αντηχούν τα βήματα σου στο στενάκι ξημερώματα όταν γυρνάς ολομόναχος, η μυρωδιά από βρεγμένο χώμα, το 45άρι με το τραγούδι που έψαχνες και κατάφερες να αγοράσεις, ο πρωινός ύπνος γεμάτος όνειρα που συνεχίζονται κάθε που αλλάζεις πλευρό, οι εξάρες που σφηνώνουν στη γωνία, το καυτό νερό της ντουσιέρας στην πλάτη, η κουβεντούλα με φίλους απογευματάκι με καφέ, το εισιτήριο στη τσέπη σου, τα ξημερώματα που σε πετύχαν όρθιο, οι σταθμοί, οι αναχωρήσεις, το ραντεβού που έφτασε η στιγμή του, το πορτοκάλι από το ποίημα του Πρεβέρ, το παλιό παλτό σου, η καντίνα των ξενύχτηδων, οι γκέλες, ο ανεμιστήρας απέναντι σου απομεσήμερο, η διαδρομή για το κέντρο, οι υδρατμοί που σκουπίζεις στο τζάμι τα κρύα απογεύματα που έμεινες μέσα, το πρώτο μακροβούτι μπαίνοντας στην θάλασσα, η ανέλπιστη κέντα, ο ήχος της μπίλιας που βρίσκει τρύπα και ανάβει όλα τα φώτα στο φλιπεράκι, το κραγιόν της στο ζωγραφιστό φιλί που σου έφερε ο ταχυδρόμος, το φως που περνάει από την γρίλια και ακουμπά στην γυμνή της πλάτη, το πρώτο φιλί, το τελευταίο φιλί, η σελίδα που γυρίζει,  οι λέξεις που ορίσανε το σύνορο, ο νέος σου έρωτας, ο παλιός σου έρωτας, η απόλαυση, για το συγκλονιστικό, για το αναπάντεχο, η απόλαυση, να κοιτάς το ταβάνι, να ξύνεσαι εκεί που σε τρώει, να βουτιέσαι στην μελαγχολία, στα βιολιά που κλαίνε, στον πυρετό που σε βγάζει στους δρόμους, να πεις το έζησα και αυτό, να φέρνει ένα κέρασμα στην ψυχή σου η κάθε στιγμή, να ναι γουλιά που πέφτει και δικαιώνει την ύπαρξη σου, το πήγαινε-έλα σου, το διάβα σου στον κόσμο, η απόλαυση, έζησε μόνο για την απόλαυση, να έχει ένα κάτι, μια ομορφιά, να έχει ένα ρίγος, να έχει μια σύμπνοια ο έξω κόσμος με το μέσα σου, να έρχεται και να κουμπώνει με την ορθάνοιχτη λαχτάρα σου να ζήσεις, να σε ρωτάει ποιο το νόημα και εσύ να ξέρεις την απάντηση: να μετράς το πέρασμα σου στην γη με όλες σου τις αισθήσεις.

Μαρ. Μαρκοπούλου 

Marco Messini, Ένα κόκκο άμμο - απόσπασμα 

*Ζωγραφιά: Μπασιάκ