Το ξύρισμα

Μασκαρά, Απρίλιος ’58

 

Μας έχουν διάσπαρτους στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού, μικρές-μικρές ομάδες. Στη μέση οι βαθμοφόροι και γύρω εμείς σε μικρά ημικύκλια. Ο λοχίας Ποπώφ, ένας πελώριος Ουκρανός, προσπαθεί υπομονετικά για χιλιοστή φορά να μας δώσει να καταλάβουμε τι θα πει γραμμή σκόπευσης, και μετά για χιλιοστή φορά μας ζητάει να επαναλάβουμε όσα είπε. Μας κοιτάζει έναν-έναν και περιμένει. Και για χιλιοστή φορά δεν μιλά κανείς.

Αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον είμαι ο μόνος στην ομάδα μας που έχει καταλάβει τι μας λέει. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν καθόλου γαλλικά, οι υπόλοιποι μόνο τα στοιχειώδη.

Αναλαμβάνω, μπας και τελειώνουμε καμιά φορά, να απαντήσω. Παίρνω μ΄ ένα νεύμα την άδεια και προχωράω ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους.

Τα λέω όλα άψογα: η γραμμή σκόπευσης, η οπτική ευθεία, η νοητή γραμμή που ξεκινάει από το μάτι…

«Ωραία τα λες», με κόβει αγριεμένος ο Λοχίας «αλλά είσαι αξύριστος». Το αξύριστος, το προφέρει συλλαβιστά και υπογραμμισμένο, το μάτι του έχει πάρει μια έκφραση αηδίας και μίσους. «Γιατί είσαι αξύριστος;» 

«Δεν πρόλαβα. Εξάλλου εδώ στη ερημιά…»

«Πάρε τώρα εδώ στην ερημιά πενήντα κάμψεις και το μεσημέρι που θα γυρίσουμε στο στρατώνα θα μου δείξεις ότι ξυρίστηκες. Ακούς τι σου λέω; Κι αν σε ξαναδώ σ’ αυτό το χάλι θα έχεις πολύ άσχημα ξεμπερδέματα. Κατάλαβες;»

Κατάλαβα, ότι καλύτερα θα ήταν να έκανα κι εγώ τον χωρικό του Δουνάβεως και να τον κοιτάω σαν χάνος, παρά που μου ήρθε να μιλήσω.

Πέφτω στο γρασίδι κι αρχίζω να μετράω πουσάπς. Ο λοχίας Ποπώφ συνεχίζει όλο και πιο αγριεμένος. Δεν τον νοιάζει πλέον η γραμμή σκόπευσης, άλλο είναι το θέμα μας τώρα. Βηματίζει και φωνάζει, μιλάει και φτύνει.

«Αυτό να μην το ξεχάσετε ποτέ. Κάθε πρωί θα ξυρίζεστε, όπου κι αν βρίσκεστε, ακούτε τι σας λέω; Ακόμα κι αν είστε στη μέση της Σαχάρα. Δεν υπάρχει πρωινό που θα ξυπνήσετε και δεν θα ξυριστείτε. Και νερό να μην έχετε να πιείτε, θα ξυρίζεστε. Και να πεθαίνετε από τη δίψα, πρώτα θα ξυρίζεστε και μετά θα πίνετε. Καταλάβατε;»

Δεν μιλάει κανείς, δεν σαλεύει κανείς, δεν κουνιέται φύλλο, μόνο εγώ ανεβοκατεβαίνω αεροπηδώντας πάνω από τη χλόη.

«Και θέλετε να μάθετε γιατί;» ρωτάει γλυκαίνοντας άτσαλα τη φωνή του. «Για να γίνετε ωραία πτώματα, γι’ αυτό. Καταλάβατε;»

Καταλάβαμε. Όλοι. Ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν γρυ γαλλικά.

Μαρ. Μαρκοπούλου - Marco Messini, Ένα κόκκο άμμο - απόσπασμα