Του σκηνοθέτη

Η Ζωή κερνάει όποτε κάνει κέφι
σε καθίζει κάτω και φέρνει το μπουκάλι
Κει που δεν κουνιέται φύλλο 
φυσάει ένας άνεμος και σου παίρνει τη στέγη
τα ρούχα, το κεφάλι
Δεν έχει «δεν είμαι έτοιμος» και άλλα φαιδρά
Ας ήσουν
σου τα 'χε ψιθυρίσει όλα
λίγο να σώπαινες θα τ’ άκουγες

Αλί και τρισαλί

βγάζει ποτήρια και σε κοιτά κατάματα
Για έλα τώρα να μας πεις -σου λέει
Για έλα να μας πεις πόσο αίμα είχαν οι λέξεις σου
και τέλος πάντων
όταν έλεγες ο πυρετός να δικαιώνει την ύπαρξη
τι ακριβώς εννοούσες;

Χαμογελά κι ανοίγει το μπουκάλι 

βάζει να παίζει και ένα παλιό λαϊκό

(σιγά μη σε ρωτήσει διψάς-δε διψάς)

Εβίβα, σου λέει

Τσιμουδιά εσύ

χτυπάς τα δάχτυλα στον ρυθμό πάνω στο τραπέζι

παίρνουν τα μαλλιά σου τρεις καιροί μαζί 

Τι να της πεις;
Όταν η Ζωή κερνά
σηκώνεις το ποτήρι και το πίνεις
Το πίνεις ως την τελευταία σταγόνα
Πόσοι νομίζεις αξιώθηκαν 

ένα τέτοιο μεθύσι; 

Μαρ. Μαρκοπούλου