Κανείς δεν ήθελε να ανεβαίνει στα μέρη μας τέτοιες ώρες. Σε όλο το δρόμο έψαχνε το ραδιόφωνο, γυρνούσε την ροδέλα, μισά τραγούδια, αρχινισμένα λόγια, τ’ άφηνε λίγο, κάτι μουρμούραγε και άντε πάλι. Εγώ στο πίσω κάθισμα, κολλημένη στην πόρτα, τα μάτια καρφωμένα στο παράθυρο, κακό ξενύχτι και επέστρεφα. Τη μισή πόλη διασχίσαμε, κουβέντα δεν αλλάξαμε. Ό,τι είχε γυρίσει την ταρίφα απο διπλή σε μονή, στην διασταύρωση πριν το σπίτι ήμασταν, 5 η ώρα, το είπε το ραδιόφωνο, παύση μικρή και ύστερα οι πρώτες νότες. Έστρεψα ενστικτωδώς το κεφάλι, μη τ΄αλλάξεις τώρα, είπα μέσα μου, μια στιγμή κοιταχτήκαμε μέσα από τον καθρέφτη, τότε συνεννοηθήκαμε, πού πάμε μου έκανε, όπως πάει ο δρόμος του είπα και πήρε ανάσα βαθιά, λες κι έδωσα το σύνθημα για να το δυναμώσει. Περάσαμε έξω από το σπίτι, δε με ρώτησε πού είμαστε, δεν του απάντησα φτάσαμε, τον άφησα να πηγαίνει, ήταν ξημέρωμα και ήμασταν στους δρόμους, ένα ταξί στην ερημιά με την μουσική στο τέρμα, Για μένα έπαιζε, για τον ταξιτζή, για το φορτηγό στη διασταύρωση και τον γέρο στο μηχανάκι που ανταμώσαμε πιο κάτω, από όλη τη πολιτεία, μόνο εμείς ξέραμε πως τώρα τραγουδάει η Μπέλλου. Κατέβηκα όταν τέλειωσε το τραγούδι, 2-3 χιλιόμετρα πιο πάνω. Αυτός συνέχισε για το βουνό, εγώ πήρα την κατηφόρα πίσω με τα πόδια μες στην αγριάδα. Όλη μου η νύχτα η χαραμισμένη είχε θριαμβευτικά κερδηθεί πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου