Μπαλάντα για βροχερό απόγευμα

 

Έπρεπε να ’μουν φαροφύλακας, Χιλή, Γη του Πυρός
Να γνέφω μη ξοκείλουνε στα βράχια τα καράβια
Πνιγμένοι ασκέρια πειρατές μα νά ’βγει ο πιο σκληρός
Την συμφωνία να μου πει να την τηρώ με ευλάβεια
 
Μοδίστρα να ’μουν έπρεπε στην Πύλη των Δακρύων
Διπλό γαζί στο δέρμα μου κασμίρι και βικούνια
Κλωστή να φτιάνω με βροχή, φόδρα να πλέκω βρύων
Να λεν, να το 'παθα προχτές ή το ΄χα από τη κούνια;
 
Έπρεπε να ’μουνα ξορύχτης στου Δράκου τη Σπηλιά
Να 'χουν στερέψει οι στοές, τρεις μήνες και έξι χρόνια
Να μη με δει ξανά το φως, να μου κοπεί η μιλιά
Λάσπη να βρίσκει η αξίνα μου, μα ’γω ν’ ακούω αηδόνια
 
Ας ήμουνα κι ιερόδουλη στης Γης τον Αφαλό
Να ’χω βαμμένα βλέφαρα με μαλαχίτη σκόνη
Να με κοιτάνε και να λεν μυαλό που κουβαλώ
Ό,τι με στέλνει στο γκρεμό, αυτό και να με σώνει

Μαρ. Μαρκοπούλου