Θα φυτέψω
ένα ξέφραγο αμπέλι
να το
γλεντάνε σκαντζόχοιροι κοτσύφια
όλοι οι
περαστικοί
κι από δίπλα
θα φυτέψω και έναν ίσκιο
ντάλα
μεσημέρι
να παίζουμε
ένα τάβλι
Μαρ. Μαρκοπούλου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Αν αυτό είχες για εμάς, μισή μποτίλια πεπαλαιωμένο ουίσκι σε δρύινο βαρέλι, γουλιά που πέφτει απόγευμα την ώρα που πλαγιάζει η ακτίνα, από... -
Ι Είμαι γυναίκα άνθρωπος γένους θηλυκού θα πει το σώμα μου έχει τα χαρακτηριστικά των θηλαστικών της λύκαινας, της ζέβρας... -
Αιγυπτιακή φαγεντιανή, σάρδιος λίθος, κεχριμπάρι∙ ότι ήμουν, λέει, φρουρός στη βάρδια 2-6 νυχτερινή και σκόνη, σκόνη παχιά και ακίνητη, κα... -
.jpg)
Τελειώνει ο χρόνος Μαρία, κι εσύ όνομα δε βρήκες ακόμα Και ποιος να σε ονομάσει, αφού φωνή ορίζει και η αφή το σχήμα, αλλιώς, είσαι περ... -
Τα κρατούσε στα χέρια τα κλειδιά η Κοχαρίκ. Ούτε μπόγους ούτε μπαγκάζια είχε, μόνο τα κλειδιά. Τα κλειδιά του σπιτιού της. Και από τότε πο... -
Τον θυμάμαι σαν τώρα, τη μέρα που πρωτοβρεθήκαμε. «Γειά σου ρε πατρίδα!» μου φώναξε από μακριά χαμογελαστός κι ερχόταν προς το ... -
Είναι πάντα ίδιοι οι άνθρωποι στις αφίξεις των αεροδρομίων, ιδίως των νυχτερινών πτήσεων, αλλάζει μόνο το χρώμα των μαλλιών τους και ο τρό... -
Το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού που βρήκε στη γωνία, έτσι όπως έτρεχες ξυπόλητος να προλάβεις το τηλέφωνο, και δάγκωσες τα δόντια και μό... -
Να μην ξεχάσω ποτέ ότι ο καπετάν Λέκκας, με 12 άτομα στο καΐκι του και έναν ακόμα για πλήρωμα, ούρλιαζε για τουλάχιστον μια ώρα σε ένα κιν... -
Ας πω εδώ για τον ζωγράφο Μπασιάκo. Υπήρξε μια εποχή που σταμάτησε να γράφει, πήρε πινέλα και μπογιές, κι ό,τι έβρισκε πεταμένο στου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου